“Ένας παλιός θρύλος λέει πως ο βασιλιάς Μίδας, κυνήγησε πολύ καιρό μέσα στο δάσος τον σοφό Σειληνό, το σύντροφο του Διονύσου,
χωρίς να μπορέσει να τον πιάσει.
Όταν επιτέλους έπεσε στα χέρια του, ο βασιλιάς τον ρώτησε ποιο είναι το καλύτερο και πιο ωφέλιμο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο.
Ο δαίμονας σώπασε κι έμεινε σφιγμένος και ακίνητος, ώσπου στο τέλος, καθώς ο βασιλιάς τον πίεζε, πρόφερε αυτά τα λόγια, μαζί μ’ ένα σαρκαστικό γέλιο:
«Δυστυχισμένη ράτσα εφήμερων πλασμάτων,
της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να πω λόγια που δεν θα σε ωφελήσουν καθόλου;
Το καλύτερο πράγμα του κόσμου είναι άπιαστο για σένα:
Να μην έχεις γεννηθεί, να μην υπάρχεις, να μην είσαι, να μην είσαι τίποτα.
Και το δεύτερο καλύτερο, εκείνο που θα ήταν πιο ωφέλιμο για σένα,
είναι να πεθάνεις γρήγορα»”.
Νίτσε,
Η Γέννηση της Τραγωδίας,
Κάκτος (1995).
Κωδωνόσχημος κρατήρας του ζωγράφου
του Πανός.
Βοστώνη, Museum of Fine Arts.
Γύρω στο 470 π.Χ.