Βρισκόμαστε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) την εποχή του Λέοντος Γ’ του Ισαύρου. Ήταν αυτοκράτωρ από το 717 έως το 741. Αν και κατάφερε να αποκρούσει προσωρινά τους εξ ανατολής εχθρούς, στα υπόδουλα ελληνικά εδάφη σιγόβραζε η Επανάσταση των «Ελλαδικών» όπως την αποκαλούν οι βυζαντινές πηγές.
Σύμφωνα με παλαιότερους ιστορικούς, όπως ο A. Lombard, η καταστολή της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν μία προσπάθεια «αποκαθάρσεως» της βυζαντινής αυτοκρατορίας εκ μέρους του Λέοντος από το «μίασμα της ειδωλολατρίας».
Άλλοι ιστορικοί όπως ο Νικηφόρος Βρυέννιος θεώρησαν ότι μαζί με την Επανάσταση των Ελλήνων προς αποκατάσταση των Ιερών Βωμών και Ναών, στο επαναστατικό ρεύμα ενώθηκαν και κοινωνικοπολιτικές αξιώσεις, όπως η μείωση της φορολογίας.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι η γενοκτονία 650.000 Ελλήνων από τους βυζαντινούς στρατιώτες έγινε υπό τις εντολές των χριστιανών επισκόπων, όπως γράφει στην βιογραφία του ο Ιερεύς του Διονύσου Κόρεσος, αντίτυπο της οποίας έχουν διασώσει οι Άραβες αντιγραφείς και λόγιοι.
Ο Ιερεύς Κόρεσος ήτο μαζί με τον Συνέστιο πρωτεργάτες και Εθνομάρτυρες της Επανάστασης.
Ο V. N. Zlatarski γράφει ότι ο Κόρεσος ξεκίνησε από την Αρκαδία και ο Συνέστιος από την Αθήνα.
Και οι δύο ξεσήκωσαν τους Έλληνες να πολεμήσουν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές. Εκείνο τον καιρό το κράτος των Ρωμαίων (Βυζαντινών) είχε αποδυναμωθεί εξαιτίας των πολέμων κατά των Αράβων και οι Έλληνες θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να εκδιώξουν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) από τα Ελληνικά εδάφη.
Έτσι ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από τους Έλληνες της Δύσεως, κυρίως της Κάτω Ιταλίας. Είκοσι πέντε χιλιάδες Έλληνες από την Κάτω Ιταλία έσπευσαν να καταταγούν στον ελληνικό επαναστατικό στρατό του Κορέσου και του Συνεστίου όπως αναφέρει σε επιστολή του ο πάπας Γρηγόριος Β’.
Την ίδια στιγμή στο κέντρο του ανατολικού ρωμαϊκού (βυζαντινού) κράτους, στην Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη), ξεσπούν ταραχές κατά του Λέοντος Γ’ που φτάνουν σε ανοικτή στάση όπως αναφέρει ο Θεοφάνης. Οι στασιαστές, γράφει ο Θεοφάνης, υπεκινούντο από τον πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιο ο οποίος φαίνεται να συνωμότησε με ανωτάτους αξιωματούχους.
Ήταν μοναδική η ευκαιρία για να εκραγεί η Ελληνική Επανάσταση καθώς οι ενδοβυζαντινές ταραχές θα κρατούσαν μακριά τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) στρατεύματα μέχρι να οργανωθεί καλύτερα ο ελληνικός απελευθερωτικός στρατός.
Το 726 τα νησιά της Σάμου, Ρόδου και Κρήτης επαναστατούν. Στέλνουν πλοία εφοδιασμένα από τους Άραβες και επανδρωμένα με ναύτες από την Σικελία για να κτυπήσουν τον ρωμαϊκό (βυζαντινό) στόλο που βγήκε από το λιμάνι της Νέας Ρώμης.
Εναντίον των Ελλήνων στάλθηκε ο Ρωμαίος (Βυζαντινός) ναύαρχος Αγαλλιανός, γοτθικής καταγωγής, ο οποίος συνάντησε τον Ελληνικό Στόλο λίγο έξω από την Εύβοια.
Οι Έλληνες είχαν 82 πλοία και οι βυζαντινοί 350 σύμφωνα με τον Zlatarski. Ενώ σύμφωνα με τον Κόρεσο οι Έλληνες είχαν 70 πλοία και οι βυζαντινοί 500. Ναύαρχος των Ελλήνων ήταν ο Συνέστιος. Στο δεξί κέρας των Ελληνικών πλοίων επικεφαλής ήτο ο Κόρεσος.
Ο γενναίος Έλλην Ιερεύς του Διονύσου δεν άκουγε τις συμβουλές των Ελλήνων που του έλεγαν να προσέχει τον εαυτό του, διότι θα επακολουθήσουν πολλές μάχες κατά των Ρωμαίων (Βυζαντινών) και τον χρειάζονται ως αρχηγό.
Αφού πρώτα οι Έλληνες έκαναν θυσίες προς τους Θεούς και προσευχήθηκαν όλοι μαζί, ο Κόρεσος έδωσε πρώτος το παράδειγμα ορμώντας ακάθεκτος κατά των ρωμαϊκών (βυζαντινών) πλοίων.
Αμέσως εμβόλισε το πρώτο ρωμαϊκό (βυζαντινό) πλοίο βυθίζοντάς το. Επακολούθησε σκληρή μάχη σώμα με σώμα καθώς τα ελληνικά πλοία ναι μεν ήταν πιό ευκίνητα των ρωμαϊκών (βυζαντινών), αλλά υστερούσαν σε ισχύ πυρός. Οπότε οι γενναίοι Έλληνες μαχητές έπρεπε να πλευρίζουν τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) πλοία και να ανεβαίνουν οι ναύτες πάνω τους για να σκοτώσουν τους Ανατολικορωμαίους (Βυζαντινούς).
Η νίκη ήταν συντριπτική υπέρ των Ελλήνων. Οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) ηττήθηκαν με τρομακτικές απώλειες. Ο Βρυέννιος αναφέρει 190 ρωμαϊκά (βυζαντινά) κατεστραμμένα πλοία ενώ ο Zlatarski μιλάει για 300 ρωμαϊκά (βυζαντινά) πλοία κατεστραμμένα και 60 αιχμαλωτισμένα. Επίσης οι πηγές μιλάνε για 8 Ελληνικά πλοία κατεστραμμένα. Οι νεκροί από πλευράς Ρωμαίων (Βυζαντινών) ανέρχονται στους 70.000 και από πλευράς Ελλήνων στους 1200.
Οι Έλληνες κατενθουσιασμένοι έκαναν ευχαριστήριες θυσίες προς τους Θεούς και με επικεφαλής τον Ιερέα Κόρεσο αφιέρωσαν τις ρωμαϊκές (βυζαντινές) ασπίδες που λαφυραγώγησαν προς τιμήν του Θεού Διονύσου, τον οποίον θεώρησαν υπεύθυνο για την περίλαμπρη νίκη τους κατά των Ρωμαίων της Ανατολής, δηλαδή αυτών που αποκαλούμε σήμερα Βυζαντινών.
Σε στρατιωτικό συμβούλιο που έγινε στην Αθήνα το 727 ο Συνέστιος προτείνει να μεταφερθεί ο πόλεμος και στην ξηρά. Ο Κόρεσος συμφωνεί και δίνει εντολή στους Ιεροκήρυκες να ξεσηκώσουν όλες τις Ελληνικές Πόλεις κατά των Ρωμαίων (Βυζαντινών) κατακτητών και να εξοπλιστούν όλοι με ό,τι όπλα μπορεί να βρει ο καθένας.
Ο Λέων Γ’ καταφέρνει να απαλλαγεί από τις ενδοβυζαντινές διαμάχες και αρχίζει να στρέφει το βλέμμα του κατά των Ελλήνων Επαναστατών.
Στέλνει νέα στρατεύματα με στρατηγό έναν αιμοσταγή βάρβαρο ονόματι Ζαουτζά. Αυτός ο αιμοβόρος Ρωμαίος (Βυζαντινός) απ’ όπου περνούσε σκορπούσε τον θάνατο στους Έλληνες.
Τον Μάρτιο του 728 μπήκε στην Θεσσαλία και άρχισε να σφάζει όλους ηλικιωμένους και τα γυναικόπαιδα. Περίπου 50.000 Ελληνίδες μαζί με τα παιδιά τους αποκεφαλίστηκαν όταν αυτές αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την θρησκεία τους, να βαπτιστούν χριστιανές και να υποταχθούν στους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές.
Το Ελληνικό στράτευμα μαθαίνοντας την κάθοδο του Ζαουτζά συγκεντρώθηκε για την αποφασιστική μάχη εναντίον του. Μαζεύτηκαν 60.000 Έλληνες στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) στρατεύματα της Κωνσταντινούπολης, τα οποία αριθμούσαν 250.000 βαρβάρους.
Ο Ιερεύς Κόρεσος εξετάζοντας τους οιωνούς συμβούλευσε τον Συνέστιο να ξεκινήσουν πόλεμο φθοράς, δηλαδή ανταρτοπόλεμο και να μην επιτεθούν μονομιάς στους βαρβάρους μισθοφόρους των Ρωμαίων (Βυζαντινών).
Ακόμη οι Έλληνες δεν είχαν αποκτήσει την απαραίτητη πολεμική πείρα για μάχη εκ παρατάξεως μετά από τόσα χρόνια ρωμαϊκής κατοχής που τους είχε στερήσει από την πολεμική τακτική των αρχαίων προγόνων τους. Όμως ο Συνέστιος δεν άκουσε τον Έλληνα Ιερέα.
Στην φονική μάχη που επακολούθησε λίγο έξω από την σημερινή Λάρισα έπεσαν ηρωικώς σχεδόν όλοι οι Έλληνες.
Ήταν 10 Απριλίου του 728 σύμφωνα με το χριστιανικό ημερολόγιο. Ο Συνέστιος σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά στην μάχη. Τον Ιερέα Κόρεσο οι Ρωμαίοι είχαν εντολές να τον συλλάβουν ζωντανό. Τον μετέφεραν αλυσοδεμένο στην Νέα Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Ρωμαίος (Βυζαντινός) στρατηγός Ζαουτζάς είχε πάρει εντολές από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Λέοντα Γ’ να αφανίσει όλους τους Έλληνες στην πυρά.
Οι χριστιανοί επίσκοποι προέτρεπαν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) στρατιώτες να βιάζουν τις Έλληνίδες και μετά να αποκεφαλίζουν τα παιδιά τους, «ίνα το ελληνικόν γένος αποκτείναι», όπως αναφέρει ο Νικηφόρος διότι τελούν «μιαράς και δαιμονιώδεις θυσίας».
Οι βάρβαροι μισθοφόροι των Ρωμαίων με επικεφαλής τους χριστιανούς μοναχούς συγκέντρωσαν 600.000 Έλληνες, γυναικόπαιδα κυρίως, στην περιοχή γύρω από την σημερινή Λάρισα και διέταξαν να τους κάψουν ζωντανούς.
Αυτά τα στοιχεία αναφέρουν βουλγαρικές και αραβικές πηγές καθώς και ο Ιερεύς Κόρεσος στην βιογραφία του που συνέγραψε όσο καιρό ήταν αιχμάλωτος των Ρωμαίων (Βυζαντινών). Μετά από λίγο θα θανατωθεί και αυτός με φρικιαστικά βασανιστήρια στην πυρά.
Το φρικιαστικό έγκλημα που συνετάραξε τότε την Οικουμένη οι νεο-βυζαντινοί μισέλληνες φροντίζουν να κρατούν θαμμένο ώστε να μην μαθαίνουν οι Έλληνες την Ιστορία τους.
Η Γενοκτονία των 650.000 Ελλήνων, κυρίως γυναικόπαιδα, θα μείνει στην Ιστορία ως «σήμα κατατεθέν» της ανατολικορωμαϊκής (βυζαντινής) λαίλαπας, ώστε να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός σε τί αποσκοπούν ωρισμένοι νεο-βυζαντινοί ανθέλληνες οι οποίοι μη έχοντες ούτε Ιερό ούτε Όσιο έχουν φορέσει ξεδιάντροπα και την μάσκα του Έλληνα.
Τιμή και Μνήμη στους γενναίους Προγόνους που έπεσαν ηρωικώς για την Ελευθερία της Ελλάδος από τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές. Οι Θεοί τους εξασφάλισαν μία θέση κοντά Τους και εμείς οι σημερινοί Έλληνες μία θέση στην καρδιά μας ώστε να παραδειγματίζουμε τις νέες γενεές.
Πηγές:
Ιερεύς Κόρεσος, Βιογραφία
Θ. Κορρές, Το κίνημα των «Ελλαδικών»
Νικηφόρος Βρυέννιος, Ύλη Ιστορίας
Πάπας Γρηγόριος Β’, Επιστολαί
V. N. Zlatarski, Istorija
A. Lombard, Constantin V