Η επίφυση είναι ένας μικρός ενδοκρινής αδένας του σώματος που σχηματικά θυμίζει κουκουνάρι, λόγος για τον οποίον η Θεία Ελληνική γλώσσα τον ονόμασε «κωνάριον», και πρόκειται για την μόνη περιοχή του σώματος που διαθέτει φωτοευαίσθητα κύτταρα, δίνοντας της προηγμένες ικανότητες.
Η επίφυση έχει το μέγεθος περίπου ενός μπιζελιού, βρίσκεται τοποθετημένη σε κάποιον θύλακα ανάμεσα στα ημισφαίρια του εγκεφάλου και οι λειτουργίες της είναι πολύ σημαντικές ως προς την μεγάλη επιρροή που έχουν σε πολλά όργανα και αδένες του σώματος, αλλά και σε πολλές άλλες λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος που δυστυχώς είναι ακόμη άγνωστες και αποτελούν αντικείμενο έρευνας.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕΛΑΤΟΝΙΝΗΣ
Το κωνάριο, ο ενδοκρινής αυτός αδένας, παράγει την ορμόνη μελατονίνη (με μετατροπή της σεροτονίνης) κατ” αναλογία με την ποσότητα του φωτός που δέχονται τα φωτοευαίσθητα κύτταρά του.
Ανάλογα δε με την παραγωγή αυτών και την ποσότητα τους, οι υπόλοιποι ενδοκρινείς αδένες λαμβάνουν χημικά σήματα που αφορούν στην λειτουργία τους.
Η μελατονίνη φαίνεται ότι είναι ένας γενικός αντιοξειδωτικός παράγοντας, που έχει δράση σε όλα τα κύτταρα του οργανισμού.
Συμμετέχει στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος εμφανίζοντας ανοσοενισχυτική δράση, επηρεάζει στον άνθρωπο την διαμόρφωση ύπνου/εγρήγορσης, τις εποχιακές λειτουργίες του, ρυθμίζει τον κιρκάδιο ρυθμός και τον βιορυθμό του.
Σημειώνεται, ότι η μελατονίνη παράγεται μεν στην υπόφυση, αλλά η έκκριση της αρχίζει όταν υπάρχει σκοτάδι, δηλαδή όταν κοιμόμαστε, πράγμα που μας επαναλαμβάνει την ιδιαίτερη σημασία του ύπνου.
Στα παιδιά και τους νέους η παραγωγή της μελατονίνης αυξάνεται κατά τη διάρκεια της νύχτας κατά 12 φορές, στους ενήλικες κατά 3 φορές, ενώ με το πέρασμα των χρόνων ελαττώνεται η παραγωγή της
ΕΠΙΦΥΣΗ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ – ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η επίφυση είναι καλυμμένη εξωτερικά με ένα κοκκώδες στρώμα, σαν ένα στρώμα άμμου, αποτελούμενη από εκατοντάδες εξαιρετικά μικρούς αμμόκοκκους, ενώ εσωτερικά αποτελείται εν μέρει από μια κιτρινίζουσα ή χρυσίζουσα ακτινοβόλο ουσία της οποίας οι κόκκοι είναι μεγαλύτεροι απ” αυτούς στην εξωτερική επιφάνεια.
Στα πολύ μικρά παιδιά δεν υπάρχει άμμος στην επιφάνεια της επίφυσης. Κατά την ανάπτυξη, δηλαδή μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας ο αριθμός των κοκκιδίων αυξάνει σταθερά μέχρι κάποια ηλικία, οπότε και πάλι εξαφανίζονται.
Οι φυσιολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι αυτά τα κοκκίδια έχουν μια πολύ σημαντική λειτουργία στο σύστημα της επίφυσης και ότι βρίσκονται σε στενή σχέση με τη δραστηριότητα της σκέψης, της νοημοσύνης και της μνήμης ενός ανθρώπου.
Οι χρυσίζοντες κόκκοι μέσα και έξω από την επίφυση, μπορούν να συγκριθούν με πολύ μικρούς πολύτιμους λίθους και διαθέτουν μια εκπληκτική ικανότητα.
Όταν δραστηριοποιείται η σκέψη στον εγκέφαλο (με ένα περιστατικό, μια παρατήρηση, μια εμπειρία), τότε συλλαμβάνεται αυτή από έναν από τους εξωτερικούς κρυστάλλους της επίφυσης, εμπεδώνεται και αντανακλάται προς τα μέσα.
Συγχρόνως όμως, ο κρύσταλλος στέλνει αυτό που δέχθηκε (την σκεπτο-εικόνα), ξανά πίσω προς διάφορες κατευθύνσεις.
Η επίφυση, αυτός ο μικρός αδένας – που είναι ομοίως σχεδόν καλυμμένος με αναρίθμητους μικρούς οφθαλμούς οι οποίοι συλλαμβάνουν σκέψεις, τις εμπεδώνουν, τις αντανακλούν και τις ακτινοβολούν – έχει μια πολύ μεγάλη ακτίνα δράσης.
Τα κοκκίδια μέσα στην επίφυση είναι κρύσταλλοι οι οποίοι έχουν σχέση με την κληρονομημένη αλλά και την καρμική κατάσταση του ανθρώπου.
Έτσι στην επίφυση μπορούν να ασκούν επιρροή τόσο οι κληρονομικοί, όσο και οι «καρμικοί» παράγοντες.
Όλα μαζί, καθορίζουν τη φύση της επίφυσης σαν όργανο αντίληψης και αφομοίωσης
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ
Η επίφυση ή αλλιώς το «τρίτο μάτι» κάθε ανθρώπου, μπορεί να ενεργοποιηθεί ώστε να αντιλαμβάνεται συχνότητες του πνευματικού κόσμου και να δίνει μια «θεϊκή» ευφορία, όπως και την αίσθηση ότι είναι κανείς «ένα» με όλα τα γύρω του.
Όταν η επίφυση ενεργοποιηθεί με διάφορες «αποκρυφιστικές» μεθόδους, ο άνθρωπος μπορεί να «ταξιδέψει» σε άλλες διαστάσεις (αστρικά ταξίδια), να «παρατηρεί» εξ΄ αποστάσεως (Π.Ε.Α – remote viewing) και να προσδώσει γενικά διάφορες «μεταφυσικές» αντιληπτικές ιδιότητες.
Όπως δε προαναφέρθηκε, σε νυχτερινές ώρες (που υπολογίζονται μεταξύ 01:00 και 04:00) κατά τις οποίες απελευθερώνονται χημικά στοιχεία στον εγκέφαλο, επέρχεται η αίσθηση της σύνδεσης κάποιου με την ανώτερη πηγή του.
Το κουκουνάρι, συμβολίζει την επίφυση ή κωνάριο ή τρίτο μάτι και την εσωτερική αφύπνιση.
Ο καθολικισμός, όπως και οι αρχαίες θρησκείες, γνώριζαν τον σημαντικό ρόλο της επίφυσης και την καταδείκνυαν με το σύμβολο του κουκουναριού ή ενός ματιού, ταυτίζοντας το κωνάριο που συμβολίζει την επίφυση (ή τρίτο μάτι ή την εσωτερική αφύπνιση), με το «Μάτι του Ώρος» που προεκτάθηκε σε «Οφθαλμό του Ρα» και στα νεότερα χρόνια στον «Πανεπόπτη οφθαλμό» τον οποίον πλέον συναντούμε παντού …
Συγκρίνοντας το «Μάτι του Ώρου» (αριστερά) με το «Κωνάριο» (δεξιά) …
… που βλέπουμε σαν κουκουνάρι στην Παπική ράβδο
… αλλά και σε περίοπτη θέση σε αυλή του Βατικανό, στην «Court of the Pine Cone» («η αυλή του κουκουναριού»), με το χάλκινο γλυπτό να θεωρείται σαν το μεγαλύτερο γλυπτό κουκουνάρι στον κόσμο …
ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΦΥΣΗ ΜΑΣ
Στα τέλη της δεκαετίας του 90, κάποια επιστήμων ονομαζόμενη Jennifer Luke, έκανε για πρώτη φορά μελέτη για τις επιδράσεις του φθορίου στην επίφυση, καταδεικνύοντας ότι αυτή αποτελεί στόχο για το φθόριο.
Η επίφυση απλά απορρόφησε περισσότερο φθόριο από οποιαδήποτε άλλη ουσία μέσα στο σώμα …
Λειτούργησε σαν μαγνήτης για το φθόριο, το οποίο την ασβεστοποιεί με ευνόητα αποτελέσματα.
Από τότε μέχρι σήμερα, έρευνες απέδειξαν ότι το φθόριο «επιτίθεται» στον πιο σημαντικό αδένα του εγκεφάλου μας, επιβεβαιώνοντας τα πρώτα συμπεράσματα της Luke.
Το φθόριο όμως όπως είναι γνωστό, κυριαρχεί στις τροφές, στα αναψυκτικά, στις οδοντόκρεμες, μέχρι και στο πόσιμο νερό μας (όταν αυτό φθοριώνεται) και από το οποίο μπορεί να αφαιρεθεί μόνο με ειδική διαδικασία, αφού τα φίλτρα νερού δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.
Στην παρούσα φάση δεν θα επεκταθούμε στο εξαιρετικά σημαντικό θέμα του φθορίου, αφού είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε εκτενώς σε ειδικό άρθρο, έστω και αν οι «γνωστοί – άγνωστοι» μέσω των «επιστημόνων» και των ιστοσελίδων τους, προσπαθούν να πείσουν για την αβλαβή χρήση του στις «συνιστώμενες δόσεις»
Πάντως, εάν όσα γράφονται για το θέμα ισχύουν ακριβώς έτσι, τότε πέρα απ΄ όλες τις βιοχημικές «δυσλειτουργίες» που προκαλεί το φθόριο στο ανθρώπινο σώμα, είναι αυτονόητο ότι με την συστηματική καταστροφή της «έδρας της ψυχής» (της επίφυσης), ο άνθρωπος αποσυνδέεται από το Θείο και την πνευματικότητα και μετατρέπεται μοιραία σε έναν σύγχρονο δούλο των Επικυρίαρχων (μυστικών οργανώσεων, κυβερνήσεων, εταιριών κλπ) που αποσκοπούν εμμονικά στον έλεγχο …..
Η ΑΓΝΩΣΗ ΓΝΩΣΗ … ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ
Ίσως για τους περισσότερους από εμάς η «ανακάλυψη» της σημαντικότητας της επίφυσης ή κωναρίου στον άνθρωπο να είναι σχετικά νέα, όμως για κάποιους φαίνεται ότι είναι γνωστή προ πολλού … και αν προσέξουμε λίγο καλύτερα, θα δούμε ότι πάντα ήταν μπροστά στα μάτια μας …
Ο θύρσος που παρουσιάζεται στην εικόνα που ακολουθεί, ήταν ένα μακρύ ραβδί από μάραθο ή νάρθηκα, στην κορυφή του οποίου στερεωνόταν συνήθως ένα κουκουνάρι ήμερου πεύκου, είχε καθιερωθεί σαν τελετουργικό όργανο και έμβλημα του Διονύσου και των Μαινάδων και πολλές ακόμα αναφορές…
.
Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι.
Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .» Πλάτωνας 427-347 π.Χ