Η τελευταία Πτολεμαία βασίλισσα, υπήρξε μια από τις εντυπωσιακότερες γυναικείες μορφές της παγκόσμιας Ιστορίας. Ομορφη και ευρυμαθής, ευφυέστατη και πολυμήχανη, φιλόδοξη και δυναμική, δραστήρια και αδίστακτη, σαγηνευτική και ακαταμάχητη για τους ισχυρούς άνδρες της εποχής της, «μεταχειρίστηκε» κατάλληλα τους δύο ισχυρότερους από αυτούς, τον Ιούλιο Καίσαρα και περισσότερο τον Μάρκο Αντώνιο, επιδιώκοντας να επαναφέρει τον ελληνιστικό Ελληνισμό στην παλαιά του θέση ισχύος. Χρησιμοποιώντας τις θυελλώδεις ερωτικές σχέσεις της με τους δύο Ρωμαίους, κατόρθωσε να ανακηρυχθεί βασίλισσα, να επεκτείνει το κράτος της, να προκαλέσει τον θαυμασμό, το μίσος αλλά και τον φόβο της πανίσχυρης Ρώμης. Η Ελληνίδα βασίλισσα υπήρξε η μοναδική από τους επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της οποίας ο βίος κατέστη θρύλος στο πέρασμα των αιώνων, όπως άλλωστε συνέβη και με εκείνον. Είναι βέβαιο ότι τα σχέδιά της για την πολιτική ένωση της ελληνικής Ανατολής σε ένα νέο κράτος έμοιαζαν αρκετά με εκείνα του μεγάλου κατακτητή στην αρχή της πορείας του, παρότι η Κλεοπάτρα δεν είχε σχεδιάσει συνειδητά την επανίδρυση του κράτους του.